'Mijn situatie was jarenlang zo ernstig, dat ik op een zeker punt echt geen leven meer had'

Marieke Derksen, de dochter van Johan, heeft in De Telegraaf een openhartig interview gegeven. Ze vertelt onder andere over de sporen die de dood van haar moeder Linda heeft achtergelaten en dat ze jarenlang kampte met angstaanvallen.

Bijna dertig jaar geleden verloor Johan zijn eerste vrouw Linda door een noodlottig ongeval. Marieke was toen pas twaalf jaar oud en groeide als tiener op zonder moeder. Ze krijgt de vraag hoe anders ze was geweest als haar moeder niet zo vroeg was overleden: 'Ik zou wat minder zwartgallige humor hebben gehad en minder onafhankelijk zijn geweest,' antwoordt Marieke. 'Ik was echt een moederskindje, maar moest snel volwassen worden. Dat heeft me uiteindelijk sterker gemaakt, maar het zorgt er ook voor dat mijn vriend en ik apart van elkaar wonen.'

Ze vervolgt: 'Ik ben graag alleen, al kunnen we prima samenleven. Tijdens corona zaten we bijvoorbeeld met elkaar opgesloten en dat was oké. Ik heb geleerd om mij aan te passen en overal mijn weg te vinden. Wel ben ik, als gevolg van dat vroege verlies, bang om mensen kwijt te raken zodra ze te dichtbij komen.'

Marieke vertelt daarnaast in de krant dat ze jarenlang kampte met angstaanvallen. Inmiddels heeft ze die onder controle: 'Dankzij de pillen van psychiater Bram Bakker. Die werken als een malle. Had ik dat maar tien jaar eerder gedaan. Er zit nog best een taboe op geesteszieken, alsof ze allemaal uit One Flew Over the Cuckoo’s Nest komen, maar als medicijnen je bestaan weer leefbaar maken, waarom zou je daar dan moeilijk over doen? Je moest eens weten hoeveel bekende mensen er gebruik van maken. Mijn situatie was jarenlang zo ernstig, dat ik op een zeker punt echt geen leven meer had.'

'Ik kreeg te maken met irreële angsten, waardoor ik non-stop dacht dat ik dood zou gaan,' legt ze uit. 'Daardoor ging ik, letterlijk, kruipend door de kamer. Het was niet: ik zie een spin, dus ik ben bang. Het was meer een algeheel angstgevoel voor alles. Kleine ruimtes, grote ruimtes, een lift. Puur iets fysieks. Daardoor krijg je het gevoel te imploderen. Je denkt bijvoorbeeld dat je niet meer weet hoe je moet ademhalen. Echt een hel.'

'Toen ik bij de GGD aanklopte voor hulp, zei men dat ik moest gaan sporten om me beter te voelen. Ik kreeg een prima figuur, maar was nog steeds ’gek’. Ook kon ik aansluiten bij een groep lotgenoten, maar daar ben ik te rationeel voor. Door uiteindelijk van de reguliere zorg over te stappen op de particuliere, zit ik weer lekkerder in mijn vel. De pillen halen de scherpe randjes er wat van af.'