Bij het definitieve afscheid noemde Annemiek van Vleuten zich zondag in Arnhem een geluksvogel. "Wielrennen kwam toevallig op mijn pad en het heeft me zo veel gebracht", vertelde de 40-jarige wielrenster na de laatste rit van de Simac Ladies Tour in Arnhem. Met onder meer vier wereldtitels en olympisch goud op zak verlaat ze het vrouwenpeloton dat mede door haar gedreven aanpak een stuk professioneler is geworden. Een rol om de dag- of eindzege speelde ze niet. "Ik had in die eerste groep moeten zitten, ik heb even zitten slapen", mopperde ze kort voor de camera van de NOS. "Maar daarna heb ik in die tweede groep lekker zitten genieten."Het vorig jaar al aangekondigde einde van haar carrière leidde tot een zomer vol emoties waarbij ze haar afscheid van het hotel in het Italiaanse Livigno, waar ze zich vaak op hoogte voorbereidde, het moeilijkst vond. "Toen ik daar voor het laatst vertrok, nam ik zo veel herinneringen mee. Ik heb wel een uur gehuild", vertelde ze eerder in Glasgow waar ze in augustus haar laatste WK reed. Ook het afscheid van de Tour had al traantjes opgeleverd. Deels ook omdat ze na haar winst vorig jaar nu het podium net miste.Ze had na de WK nog twee wedstrijden te gaan, waarvan ze de Ronde van Scandinavië won en de Ladies Tour afsloot als 23e.De loopbaan van Van Vleuten kreeg tijdens de Spelen van Rio de Janeiro in 2016 een merkwaardige wending. Bij haar val in de wegwedstrijd, waar ze vrijwel zeker op weg was naar de olympische titel, liep ze een zware hersenschudding en drie breukjes in haar wervelkolom op. Ze zag het niet per se als een negatieve ervaring, het was ook het moment geweest waarop ze ontdekte hoe goed ze eigenlijk was.Sindsdien won ze vier keer de Giro, drie keer de Vuelta, de eerste editie van de Tour de France Femmes, tal van klassiekers en vier wereldtitels: twee in de wegrace (2019 en 2022) en twee op de tijdrit (2017 en 2018). In Tokio werd ze in 2021 bovendien olympisch kampioen tijdrijden.Ze noemt haar wereldtitel in Yorkshire (2019) na een solo van meer dan 100 kilometer haar mooiste overwinning. Die van Wollongong van vorig jaar, fietsend met een breuk in haar elleboog "was qua entertainment voor het publiek mooier", vertelde ze in Glasgow.Met name na de Tour voelde ze zich leeg, zonder doel. "Nu ga ik iets zoeken waarin ik me kan ontwikkelen. Nee, ik word geen ploegleider. Ik denk meer aan het begeleiden van jonge atleten, niet per se in het wielrennen. Ik ga me bezinnen op waar mijn kwaliteiten liggen."
