Roxane breekt tijdens gesprek over vader Gerrie: 'Hij had hier gewoon nog moeten zijn'

Roxane Knetemann was zondagavond samen met verslaggever Rutger Castricum te zien in het NPO3-programma 'De Gevaarlijkste Wegen: Marokko'. Tijdens hun reis door Noord-Afrika bespreken de twee het verleden van Roxane en de rol van haar overleden vader Gerrie Knetemann, waarna de graag geziene tafelgast van Vandaag Inside in tranen uitbarst.

In het programma zit het duo in de auto, wanneer Rutger vraagt: "Zou jij jouw kinderen ook laten fietsen?" Roxane: "Ik vind fietsen echt het mooiste wat er is, dus ik zou mijn kinderen ook laten fietsen". "Net als jouw vader bij jou heeft gedaan?" "Ja, maar daar moet ik je even corrigeren: want ik wilde zelf wielrenster worden. Dus mijn vader heeft mij niet op de fiets gezet, maar meer eraf gehouden. Op een gegeven moment was ik met mijn vader en moeder bij een baanwedstrijd en dacht ik: dat wil ik ook, dat lijkt me zó gaaf. Uiteindelijk heb ik doorgezeurd dat ik uiteindelijk een keer mocht fietsen en was ik direct verkocht."

Roxane vervolgt: "Ik denk wel dat ik hard ben opgevoed. Ik hoor mijn hele leven al dat het pas goed genoeg is als je he-le-maal naar de klote terug komt. Dat je moet worden opgeraapt. Dat is het stukje wat aan mijn vader kleeft. Dat 'ie niet veel talent had, maar héél veel werkvermogen; en dan wereldkampioen worden".

Op een gegeven moment komen haar prestaties als wielrenster aan bod en vraagt Rutger: "Heeft jouw vader jou successen nog meegemaakt?", waarna Roxane lacht: "Succes?" Rutger: "Je bent tweemaal Nederlands Kampioen in de Puntenkoers geworden, toch? Maar als ik het successes mag noemen, vind je het dan jammer dat jouw vader die niet heeft meegemaakt? Miste je hem niet tijdens je prestaties?" Op dat moment wordt het even teveel voor Roxane en breekt ze: "Ja, Rutger... Wacht even..."

De tekst gaat verder onder de foto.

Nadat ze haar tranen heeft gedroogd, gaat ze verder: "Túúrlijk miste ik hem. Túúrlijk had hij er gewoon nog moeten zijn. Kijk, fietsen is één ding. Maar hij had natuurlijk bij veel meer dingen gewoon moeten zijn. Weet je wat het is... En dat vind ik wel echt heel jammer... Als je zoveel van fietsen houdt, dat er toch altijd wel veel verdriet en een vervelend gevoel bij zat. Maar dat wist natuurlijk niemand".

Roxane vertelt dat het vervelende gevoel voorkomt uit pijn én angst. "Er is altijd een soort van angst, dat het zomaar klaar kan zijn. Mijn vader is overleden tijdens een fietstochtje... Dus dat je op de fiets kan stappen en niet meer thuis komt: dat kan, zonder dat je een ongeluk krijgt."

Volgens de oud-wielrenster was haar tijd als wielrenster zeker niet altijd leuk. "Ik heb ook echt wel een aantal jaar gehad - achteraf ook heel logisch - dat mensen zich afvroegen of ik wel talent had. Maar toch mocht ik dat altijd blijven doen van mijn moeder. En het was niet altijd even leuk. Het was echt verre van leuk. Ik was echt een kutwijf. Niet alleen egoïstisch, maar ook onaardig. Ik denk dat het een soort van combi was van superveel verdriet - dat gevoel is zo lastig uit te leggen", besluit Roxane.