Johan vertelt prachtige anekdotes over kattenkwaad tijdens periode in voetbalinternaat

In een interview in het Algemeen Dagblad heeft Johan Derksen uitgebreid teruggeblikt op zijn tijd in het voetbalinternaat van Go Ahead in de jaren ’60. Hoewel er in het internaat in Deventer een hoop extreme regels golden, wisten Johan en zijn teamgenoten voldoende kattenkwaad uit te halen.

Johan belandt in Deventer op aandringen van zijn vader, die koste wat kost wil voorkomen dat zijn zoon, die drummer wil worden, ‘hetzelfde haar krijgt als de langharige rockzangers die hij in het blad Romance heeft gezien.’ In het internaat gelden een hoop extreme regels. Lang haar, snorren en lange bakkebaarden waren bijvoorbeeld verboden. Het is een idee van Wim Beltman, die jarenlang in het leger diende: ‘Hij wilde het liefst dat de spelers erbij liepen als een peloton militairen.’ Maar als de 17-jarige Johan zich in 1966 in het internaat meldt, is hij net vertrokken. Wel is gastmoeder mevrouw Van Putten aanwezig: ‘Een heel lieve, aardige juffrouw die het beste met ons voor had. Maar die kun je natuurlijk nooit in een huis opsluiten met elf jongens tussen de 16 en 20 jaar.'

In het AD wordt vervolgens beschreven hoe het volledig uit de hand liep. Zo ligt Johan Vlietstra lange tijd bewusteloos in de gang wanneer hij van de trap valt en met zijn hoofd door glazen klapdeuren valt, als hij door de groep met waterpistooltjes achterna wordt gezeten. En Herman Tiesselink laat vanachter het raam aan elke voorbijganger zijn geslachtsdeel zien: ‘Ja, toen Van Putten jarig was, had ze natuurlijk nooit bier in huis moeten halen,’ vertelt Johan.

De gastmoeder is zelf ook vaak de klos: ‘Als we wisten dat ze ’s avonds wegging, smeerden we alle deurknoppen vol met pindakaas. Of nog erger: pisten we vanaf het balkon naar beneden wanneer ze daar met haar vriend stond die haar na een avondje uit keurig had thuisgebracht.’ Mevrouw Van Putten schrok zich bovendien een ongeluk toen ze op een avond haar kledingkast opende om haar nachtjapon te pakken: 'Zag ze ineens Johnny Weyland hangen. Spiernaakt. Ik zie haar nog staan, volledig verbouwereerd. Wat ook niet zo gek was: we hadden Johnny, een grote blonde centrale verdediger, werkelijk aan alle lichaamsdelen vastgebonden.’

Ook zijn er regelmatig meisjes over de vloer, iets wat strikt verboden is. Johan vertelt over een avond dat hij samen met Oeki Hoekema twee dames heeft uitgenodigd. De jongens wisten dat ze alleen thuis waren. Hun trainer Frantisek Fadrhonc was echter ook alleen thuis, en hij besluit om bij de jongens tv te gaan kijken. Als zij hun coach vanaf het trainingsveld aan zien komen, sturen ze de dames razendsnel naar de kelder: ‘Die hebben daar toen de hele avond moeten zitten, urenlang. Pas toen Fadrhonc wegging, konden we ze uit de kelder bevrijden.’

Een andere keer wordt Johan wel betrapt: ‘Toen Van Putten doorhad dat er een juffrouw op mijn kamer verbleef, zei ze er niet veel van. Maar een dag later hadden mijn ouders wel een aangetekende brief in de bus, ondertekend door Richard Rahusen, een bestuurslid van Eagles die tevens in de plaatselijke fractie van de VVD zat. Zo kinderachtig. Dan denk ik: hebben die mensen niks anders om zich druk om te maken?’

Wanneer Johan in 1968 verkocht wordt aan Cambuur probeert hij op een gepaste manier afscheid te nemen van het meisje op wie hij inmiddels verliefd is geworden: Tineke de Jong, die als verpleegster in een zusterhuis werkt. Het blijkt voor Johan een onneembare vesting, waar hij zeker als man niet binnenkomt: ‘Ja, dat was vervelend. Ik vertrok namelijk de volgende dag al naar Friesland.’ Hij sprak Tineke dus niet meer: ‘Hoe dan? Een mobiele telefoon was er niet. En ja, dan word je pragmatisch, hè. En denk je: ach, in Leeuwarden lopen wel 25 Tineke’s rond.’

Johan heeft niet de behoefte om met terugwerkende kracht iets tegen Tineke te zeggen: ‘Nou, nee. Want je raadt het nooit: sta ik jaren geleden bij Heracles tegen FC Groningen in de catacomben een sigaartje te roken, begint er ineens een vrouw op de hoofdtribune te schreeuwen: Johan, Johan. Maar ja, wist ik veel. Zegt ze ineens, nadat ik me had omgedraaid: ken je me niet meer? Ik ben Tineke uit Deventer! Dan voel je wel even opgelaten, hoor. Maar goed, in die vlegeljaren doe je nu eenmaal een hoop asociale dingen.’

Lees het hele interview met Johan hier!