Jan Boskamp: 'Voetbal stelt geen kloten voor, he-le-maal niks'

Jan Boskamp heeft in een uitgebreid interview met HUMO verteld over zijn liefde voor Feyenoord. Daarnaast geeft Jan een update over zijn gezondheid, nadat hij afgelopen jaarwisseling enkele dagen op de intensive care lag.

Over zijn liefde voor Feyenoord zegt Jan: "Veertien jaar geleden ben ik gestopt als trainer. Vier dagen later zat ik in De Kuip, en sindsdien heb ik haast geen thuiswedstrijd gemist. Feyenoord is mijn cluppie. Het is passie. Bezetenheid. Onlangs bij de laatste Europese wedstrijd sloegen die mafkezen weer aan het vechten. Ik zat ertussen en mijn hand raakte geklemd tussen de banken, volgens mij is-ie nog steeds gebroken. Nou, dat moet je ervoor over hebben."

Wat Feyenoord zo bijzonder maakt? "Dat iedereen er zo bereikbaar is. In de ploeg die nu kampioen is geworden, zitten heel veel spelers die op Varkenoord zijn opgegroeid. Die hebben toen ze klein waren tussen de hooligans gestaan, hè, achter het doel. Zij vormen het hart van de ploeg. Toen de titel binnen was, is aanvoerder Orkun Kökçü wel twee minuten huilend in het gras blijven liggen."

"Ik ben gecontroleerder," legt Jan uit. "Ik geniet als ik iedereen om me heen zie juichen. Ik ben na de wedstrijd naar binnen gegaan om het verder op de schermen te volgen. Als ik buiten blijf, moet ik gaan staan en dan zie ik niets (lacht). Ik was intens gelukkig, maar geniet meer van het geluk van anderen. Dat was bij Anderlecht al zo."

Afgelopen jaarwisseling ging het minder goed met Jan. Hij lag op de intensive care met hartproblemen, het RS-virus, een longontsteking en corona. Inmiddels voelt Jan zich weer als herboren: "Maar ik lag bijna te spartelen! Het gekste was: ik had er vrede mee (glimlacht). Ik zag alleen maar dokters en monitoren op die intensieve. Alsof ik in ‘Star Wars’ zat. Nou, dacht ik, dit is dus de laatste etappe. Mijn drie zonen en Lydia (zijn vriendin, red.) hebben aan mijn bed gestaan. Nooit langer dan drie minuten, negen dagen lang. Mijn zonen waren de erfenis al aan het verdelen, de smeerlappen (lacht). Ik zag het niet meer zitten. Ik lag daar als een dood vogeltje – tenminste, dat hebben ze me gezegd, want zelf weet ik het niet meer. Ik had me erbij neergelegd: het was mooi geweest."

Waar die aanvaarding vandaan kwam? "Jen was al weg, en nu ook mijn kleinzoon. Ik wil er niet meer over praten, mijn zoon en schoondochter worden gek als ik dat doe. Normaal ga ik elke zomer met mijn zeven kleinkinderen op vakantie. Nu niet meer, waarom zou ik? Ik mis er één, en ik weet nog steeds niet waaróm. Ze blijven me vragen: ‘Opa, we gaan toch?’ Ze willen me erdoor trekken, maar het gaat niet. Het is kut, echt kut. Daarom geniet ik nu zo als ik mensen gelukkig zie: ik weet dat er ook een andere kant aan de medaille zit. Voetbal stelt geen kloten voor. He-le-maal niks."

"Na wat er met Dennis was gebeurd, heb ik maandenlang thuis gezeten," vertelt Jan. "Ik waste me niet meer, verzorgde me niet, deed helemaal niks. Ik had nergens nog zin in, zegde alles af. Iedereen liet me met rust. Tot Wim Jansen belde en vertelde dat het niet goed met hem ging. Op slag was ik klaarwakker: wááát? Wimpie en ik zijn als broers, we zijn samen opgegroeid. Ik ben ogenblikkelijk naar Rotterdam gereden en ben als één van de weinigen nog bij hem gemogen. Eigenlijk heeft Wimpie me erdoor getrokken, anders zat ik nog in die stoel thuis. Het was zó intens. Wéér eentje weg: shit! Bij elke thuiswedstrijd van Feyenoord ga ik Co, zijn vrouw, gedag zeggen. Ze zit er altijd, samen met haar kinderen."

Inmiddels vindt Jan weer plezier in het voetbal: "Zeker. Maar het is anders. Vroeger ging ik nooit vijf minuten voor tijd weg. Nu wel, omdat ik niet in de file wil staan. En bij een waardeloze partij soms zelfs een kwartier voor tijd. Ik wil me alleen nog amuseren."